دیدن روی تو چشم دیگری می خواهد

﴿ وَ قُلِ اعْمَلُوا فَسَیرَى اللّهُ عَمَلَکمْ وَ رَسُولُهُ وَ الْمُؤْمِنُونَ

وَ سَتُرَدُّونَ إِلَى عَالِمِ الْغَیبِ وَ الشَّهَادَةِ

فَینَبِّئُکمْ بِمَا کنتُمْ تَعْمَلُونَ ﴾  

دیدن روی تو چشم دگری می خواهد

باز همان داستان قدیمی را با نگاهی دیگر مرور می­کنیم:

مردِ عالِمی شاگردانی داشت که در میان آن­ها تنها به یکی دل بسته بود. شاگردان سبب این محبت را از استاد پرسیدند، گفت: فردا هر یک مرغی بستانید و در قربانگاه خلوتی سرش ببُرید که هیچ کس آن­جا نباشد؛ آن گاه مرغ را به مکتب­خانه آورید. فردا هریک از شاگردان به اطاعت استاد، مرغ کشته­ای را با خود آوردند و آن شاگرد ِتیزهوش مرغی زنده. استاد سبب ِزنده نگاه داشتن مرغ را از او پرسید. گفت: به هر خلوتی رفتم که تیغ  به گلویش بکشم، خدا را حاضر و ناظر دیدم و به ناچار از کشتن صرف نظر کردم؛ پس شاگردان علت محبوبیت او دانستند.

اما داستان به همین جا ختم نمی­شود؛ خدا می­بیند؛ ولی...

چشمان دیگری نیز در میان من و شما مأمور به دیدن­اند؛

چشمانی که شاهد اعمال ما هستند.

 به این داستان دقت کنید:

عبدالله، روغن فروشی بود که مدتی در خدمت امام رضا علیه­السلام مجاور بود. او یک بار که به محضر ایشان شرف یاب شد، عرض کرد: برای خود و خانواده­ام از شما التماس دعا دارم.

حضرت فرمودند:«آیا (فکر می­کنی) من شما را دعا نمی کنم؟! همانا اعمال شما هر روز و شب بر من نمایانده می­شود.»

عبدالله گفت: پذیرفتن این مطلب (که امام بر همه­ی اعمال ما آگاه است) بر من سنگین آمد. حضرت فرمودند:

آیا در کتاب خدای عزوجل نمی­خوانی: ﴿ وَ قُلِ اعْمَلُوا فَسَیرَى اللهُ عَمَلَکمْ وَ رَسُولُهُ وَ المُؤْمِنُونَ﴾[1]: ﴿ و بگو: عمل کنید که خدا و رسولِ او و مؤمنان عمل شما را می­بینند.﴾

سپس حضرت فرمودند:« قسم به خدا منظور از مؤمنان (در این آیه)، علی بن ابی­طالب علیهماالسلام است.»[2]

بر اساسِ این آیه، مؤمنان - که همانا امامانِ معصوم­اند- اعمالِ ما را می­نگرند.

یکی از شیعیانِ زمان امیر­المؤمنین علیه­السلام به نام رمیله می­گوید:

سخت بیمار شده بودم. نزد امیرالمؤمنین علیه­السلام رفتم. ایشان به من فرمودند:

« ای رمیله! هیچ مؤمنی بیمار نمی­شود؛ مگر این­که ما هم به خاطر ِبیماری او بیمار می­شویم و غمگین نمی­شود؛ مگر آن­که ما هم غمگین می­شویم و دعایی نمی­کند؛ مگر آن­که به دعای او آمین می­گوییم و سکوت نمی­کند؛ مگر آن­که ما برایش دعا می­کنیم.»

عرض کردم: ای امیرمؤمنان! فدایت گردم، این مربوط به کسانی است که با شما در این مکان هستند. آن کسانی که در اطراف زمین اند چه­طور؟

فرمودند:« ای رمیله! هیچ مؤمنی در شرق و غرب زمین از ما غایب نیست.»[3]

بر این اساس، امامِ معصوم اعمالِ انسان­ها را در همه­ی نقاط زمین مشاهده می­کند.

امام زمان علیه­السلام در نوشته­ای به شیخ مفید رحمه­الله فرمودند:

 

« ما به آن­چه بر شما می­گذرد احاطه علمی داریم و هیچ یک از خبرهای شما از ما پوشیده نیست... ما نسبت به رعایت حال شما کوتاهی نمی­کنیم و یاد شما را فراموش نمی­کنیم.»[4]

با این که امام عصر علیه­السلام غایب از چشم مردم­اند، به شرق و غرب عالم آگاهی دارند و نسبت به مؤمنان توجه خاصی می­کنند.

با این وجود تنها عده­ی کمی هستند که این حضور فراگیر امام را به گونه­ای احساس کنند که خود را در حضور امام بیابند و از انجام گناه شرم کنند.

چه بسیار افرادی که از انجام گناه در حضورِ کودکی احساس شرم می­کنند؛ اما غافل­اند که خدا و رسول و ائمه علیهم­السلام در همان حال نظاره­گر عملِ آن­ها می باشند!

چه کنیم که این حال در ما ایجاد شود که حضور امام غایب را بیش از پیش احساس کنیم؟
حدیث زیر، راهی فرا روی ما می­نهد:

امام سجاد علیه­السلام به ابو خالد کابلی می­فرمایند:

« ای ابو خالد! همانا اهل زمانِ غیبتِ او (حضرت مهدی علیه­السلام) که اعتقاد به امامتش دارند و در انتظار ظهورش هستند، از مردمِ همه­ی زمان­ها بهترند؛ زیرا خدای تبارک­و­تعالی چنان عقل و فهم و معرفتی به آن­ها عنایت فرموده که غیبت برای آن­ها به منزله­ی دیدار حضوری شده است...»[5]

آری! تنها باید به خودِ آن حجت خداوند توسل کرد که چشم عقل و فهم ما را بینا کند تا ایشان را حاضر و ناظر ببینیم.

ابو­بصیر از شیعیان امام باقر علیه­السلام می­گوید:

با حضرت باقر علیه­السلام داخل مسجد شدیم و مردم در حالِ آمد­و­شد بودند. حضرت فرمودند:

« از مردم  سؤال کن آیا مرا می­بینند.»

هرکس از آن­جا رد می شد از او می­پرسیدم: آیا ابوجعفر علیه­السلام را ندیدی­؟ می­گفت: نه، و متوجه حضور امام نمی­شد. تا این­که ابو­هارون نابینا وارد شد. گفتم: آیا ابو جعفر علیه­السلام را ندیدی؟ گفت: مگر نه همین است که این­جا ایستاده؟ گفتم: از کجا دانستی؟ گفت: چه­طور ندانم در حالی که او نوری درخشنده و تابناک است.[6]

آری! احساس ِحضور امام زمان علیه­السلام چشم دگری می­خواهد:

دیدن روی تو چشم دگری می­خواهد                                       دلم از آتشِ مهرت شرری می­خواهد

باید از هر دو جهان بی­خبرش گردانی                                  هرکه از کوی وصالت اثری می­خواهد

تا   مگر  تیر دعایم به اجابت برسد                                        ناله از سوز و نوایم اثری می­خواهد

لب خندان تو را دیدن و لبخند زدن                                         چشمِ گریانِ زِگُل پاک­تری می­خواهد

دلم سخت گرفتار توست؛ می­خواهم از این پس در هوای جان­فزای حضور تو نفسی تازه کنم و با تمامِ وجود حضور پدرانه­ات را احساس کنم.

ای مولای من! برای رسیدن به شیرینی احساس حضورت کمک­ام کن!