امروز : جمعه، 14 ارديبهشت 1403
زندگان همیشه مرده
﴿أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِینَ خَرَجُوا مِن دِیارِهِمْ وَهُمْ أُلُوفٌ حَذَرَ الْمَوْتِ فَقَالَ لَهُمُ اللّهُ مُوتُوا ثُمَّ أَحْیاهُمْ إِنَّ اللهَ لَذُو فَضْلٍ عَلَى النَّاسِ وَلَـکنَّ أَکثَرَ النَّاسِ لاَ یشْکرُونَ ﴾
زندگان همیشه مرده
و آنگاه که خود را مالک خود انگاشتند و فراموش کردند مخلوق بودن خود را و اینکه صاحب دارند و خالق و آن هنگام که توانگران خود را صاحب حیات و بقای خود دانستند و تهیدستان نیز خیال کردند که اگر هم چون توانگران به خود اتکا کنند، میتوانند از چنگال بیماری مهلک نجات یابند، همه از شهر جهت فرار از بیماری و مرگ گریختند و آن زمان خداوند فراموش شد. آنان از یاد بردند که مملوکاند و مخلوق. به ناگاه عذابی بس عظیمتر، همگان را به خواب ابدی فرو برد؛ خوابی برخاسته از غفلت و فراموشی پروردگار.
... سالها از مرگ غافلین گذشت. آن مردمان که هزاران نفر بودند، بدنهایشان پوسید و تودهی استخوانهایشان در خارج از شهر، گوشهای جمع شد و تپّهی استخوانی سالها نماد عبرتی بود برای آیندگان.
تا اینکه مردی از دیار خورشید پا به بیابان نهاد و با دیدن این استخوانها آهی از افسوس کشید و به حال آنان گریست؛ از پیشگاه صاحب و خدای خود برای آنان طلب بخشش نمود و با او داد سخن داشت و به نجوا پرداخت که بار خدایا! تو توانایی در دوباره زنده کردن مردگان، همان گونه که ایشان را میراندی![1]
و به قطع زنده نمود خداوند آن مردگان را از روی فضل و مهربانیش؛ چرا که آن بزرگمرد نبی و خلیفهی او بود بر روی زمین و پاک دلی که از یاد خدایش غافل نمیشد.[2] و امروز این ماییم که از پس قرنها غفلت پا به عرصهی وجود نهادهایم؛ اما آیا عبرت میگیریم از گذشتگان خود و می اندیشیم در کردار و آیندهی خود؟
روزها فکر من این است و همه شب سخنم که چرا غافل از احوال دل خویشتنام
از کجا آمدهام آمدنم بهر چه بود به کجا می روم آخر ننمایی وطنام؟
و ای کاش در فکر کار خویش بودیم. در هراسم از اینکه ما را مرگی بزرگتر از گذشتگان فرا گرفته باشد؛ مرگی که در آن هیچ روشنایی نباشد و این مرگ، مرگِ قلبهاست؛ تیرگی خاطره هاست؛ غفلت از یاد خدا![3]
و استخوانهای متحرک امروز چه فرقی میکنند با استخوانهای انباشتهی دیروز؟!
آیا امروز زندگی ما رنگ و بوی خدایی دارد؟
سؤال من این است که اگر امامِ زنده و صاحبِ عصر و زمان نداشتیم چگونه میزیستیم و چه فرقی با امروزمان میکرد؟
آیا بسنده کنیم به همین حد که هر ساله تنها جشنی برای ولادتش گیریم و فراموشش کنیم تا ...
و امروز این قلبهاست که مردهاند؛ سالیانی است که کمتر کسی متذکر این مطلب است.
خدا نکند که ما مصداق ﴿ صُمٌّ بُکمٌ عُمْىٌ فَهُمْ لا یرْجِعُونَ ﴾[4] باشیم که کر و لال و کور شده باشیم و هیچ چیز را نبینیم و آنچه از یاد برده باشیم این باشد که ما صاحب داریم!
و شاید دوباره مردی از خورشید بیاید که دست به دعا بردارد و برای زنده شدنمان درخواست نماید.
نه، نه! مطمئن باش؛ قطعاً میآید؛
او خواهد آمد ...
او همان صاحب و ولینعمت اصلیمان است. اوست که: ﴿ یحی الاَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها ﴾[5]
هموست که زنده میکند زمین را پس از مردنش[6] در حالی که:« اِنَّهُم یرَونَهُ بَعیداً وَ نَراهُ قَریباً.»[7]
[1]. داستان شهري از شهرهاي شام كه هفتاد هزار خانه بودند و طاعون در آن جا شايع شد و... اين داستان در سورهي بقره آيهي 243 به اجمال بيان شده. شرح آن در كتاب حيات القلوب باب چهاردهم آمده است.
[2]. اين شخص، پيامبر خدا- حزقيل عليه السلام- بود (بر طبق احاديث)؛ حيات القلوب، باب 14.
[3]. اشاره به: اعراف(7): 179: ﴿ لَهُمْ قُلُوبٌ لا يَفْقَهُونَ بِها... اُولئِكَ هُمُ الغافِلُونَ ﴾
[4]. بقره(2): 18.
[5]. حديد(57): 17.
[6]. تفسير كنزالدّقائق، ج 13، ذيل آيهي 17 حديد:« خداوند زمين را بهوسيلهي حضرت قائم عليه السلام زنده مي كند، پس از مرگ زمين؛ منظور از مرگِ زمين كفرِ اهلِ زمين است و كافر در واقع مرده است.»
[7]. همانا آنان (ظهورِ) او را زماني بس دور ميشمرند و ما آن را نزديك ميدانيم؛ مفاتيح الجنان، فرازي از دعاي عهد.
دوست عزیز ؛
چنانچه از بسته ی تبلیغی پیش رو رضایت داشته اید ، خوشحال می شویم که ایده های خود را در این زمینه با ما به اشتراک بگذارید.
ایده های خود را می توانید از طریق این لینک برای ما ارسال نمایید .
متن برای مدعوین جوان ممنون عالی عالی